Zdumi zijn kleinere schrijfsels van Zduma.
In zijn eerste kwartfinale op Wimbledon maakte Willem van Ockham grote indruk bij het Britse publiek. Jongens, kon die gast smashen!
Ockham’s opslag hakte er furieus in. Tegenstander was nochtans de relevatie van de laatste jaren. Een zekere Martin H., afkomstig uit Todnauberg. Zijn Duitse backhand is meesterlijk.
Martin H., die het eerst in het wielrennen probeerde waar te maken maar daar keer op keer in de nederlaag werd gereden omdat hij aldoor uit het peloton wou ontsnappen, komt in de individuele sportbeoefening beter aan zijn trekken.
Game per game pakte Ockham de punten. Al snel won hij de eerste set zonder al te veel ophef. Heidegger, die vreemd genoeg steeds onderhands wou opslagen, begreep maar niet dat een spelletje tennis van nul, naar vijftien, via dertig en veertig vervolgens naar vijfenveertig gaat. Toch hij bediscussieerde dat vreemd genoeg niet met de stoelscheidsrechter, maar suste alwetend de zaak: “Het Zijn kent mysterieuze wendingen”.
Terwijl bij iedere opslag Ockham het tennisballetje ontologisch opwierp om een meesterlijke smash boven te halen, dacht Heidegger al na over het Zijn van het zijnde van het opgeworpen in-der-Welt-zijnde object. Bereidde hij een existentieel dropshot voor? Iedere succesvolle receptie kwam te laat. Heidegger, met zweetband rond het voorhoofd, was kansloos. Ockham serveerde zo krachtig, telkens scheerden zijn opslagen het net. Wanneer hij serveerde, namen de commentatoren zelfs het ‘scheermes van Ockham’ in de mond, zoals zijn machtige opslag door het Britse publiek intussen werd genoemd.
Uiteraard, dat zagen de verslaggevers ook: een thuismatch. Ockham studeerde aan Oxford. Via tennistoernooien van de Franciscanen werd zijn uitzonderlijk opslag ontdekt.
De meester uit het Zwarte Woud, zoals de verliezer nog eerbiedig werd genoemd, kon zijn verlies wel plaatsen. Of alleszins dat verstonden de commentatoren wanneer hij nadien in het flashinterview over het niet-Zijn sprak. Vast bedoelde hij daar iets verstandigs mee.
Even leek het nog te kantelen. De Meester uit Todnauberg ging in het zevende, allerlaatste spelletje van de derde set even door de opslag van Franciscaan, maar Ockham antwoordde prompt met een rebreak. Ockham slaagde er in om telkens opnieuw zijn grondprincipe te herhalen dat alles wat er is nooit noodzakelijk is, maar slechts contingent, vanuit het individuele kan bestaan. Dat begreep Heidegger, die beter op gravel speelt, ook wel. Maar de contingentie van de contingentie van de overwinning van zijn tegenstander? Een uitspraak met te veel topspin. De betekenis onttrok zich aan hem. “Exact zoals het zijn!” wierp Heidegger nog op in een ultieme split-step en atletisch meesterlijk onderbouwde poging het punt alsnog met zijn metafysische backhand te redden.
Tevergeefs. De scheidsrechter kwam tussenbeide. Heideggers zoveelste net-fout. Heidegger grinnikte dan maar even naar de ballenmeisjes. Ockham overwon in drie sets met gemak de categorieën mogelijkheid en noodzakelijkheid.
Vriend, Zduma zegt het je: bij de volgende Grand Slam hoef je bij Unibet slechts één naam op te geven.